Przypowieści Salomona 20

Wino czyni pośmiewcę, a napój mocny zwajcę; przetoż każdy, co się w nim kocha, nie bywa mądrym.

Strach królewski jest jako, ryk lwięcia; kto go rozgniewa, grzeszy przeciwko duszy swojej.

Uczciwa rzecz każdemu, poprzestać zwady; ale głupim jest, co się w nią wdaje.

Dla zimna leniwy nie orze; przetoż żebrać będzie we żniwa, ale nic nie otrzyma.

Rada w sercu męża jest jako woda głęboka: jednak mąż rozumny naczerpnie jej.

Większa część ludzi przechwala się uczynnością swoją; ale w samej rzeczy, któż takiego znajdzie?

Sprawiedliwy chodzi w uprzejmości swojej; błogosławieni synowie jego po nim.

Król siedząc na stolicy sądowej rozgania oczyma swemi wszystko złe.

Któż rzecze: Oczyściłem serce moje? czystym jest od grzechu mego?

Dwojaki gwicht i dwojaka miara, to oboje obrzydliwością jest Panu.

Po zabawach swych poznane bywa i dziecię, jeźli czysty i prawy uczynek jego.

Ucho, które słyszy, i oko, które widzi, Pan to oboje uczynił.

Nie kochaj się w spaniu, byś snać nie zubożał, otwórz oczy swoje, a nasycisz się chlebem.

Złe to, złe to, mówi ten, co kupuje, a odszedłszy, ali się chlubi.

Wargi umiejętne są jako złoto i obfitość pereł, i kosztowne klejnoty.

Weźmij szatę tego, któryć ręczył za obcego; a od tego, który ręczył za cudzoziemkę, weźmij zastaw jego.

Smaczny jest drugiemu chleb kłamstwa; ale potem piaskiem napełnione będą usta jego.

Myśli radami utwierdzaj, a wojnę prowadź opatrznie.

Kto objawia tajemnicę, zdradliwie się obchodzi; przetoż z tymy, którzy pochlebiają wargami swemi, nie miej towarzystwa.

Kto złorzeczy ojcu swemu albo matce swojej, zgaśnie pochodnia jego w gęstych ciemnościach.

Dziedzictwu prędko z początku nabytemu naostatek błogosławić nie będą.

Nie mów: Oddam złem. Oczekuj na Pana, a wybawi cię.

Obrzydliwością Panu dwojaki gwicht, a szale fałszywe nie podobają mu się.

Od Pana bywają sprawowane drogi męża; ale człowiek jakoż zrozumie drogę jego?

Pożreć rzecz poświęconą, jest człowiekowi sidłem; a poślubiwszy co, tego zaś szukać, jakoby tego ujść.

Król mądry rozprasza niezbożnych, i przywodzi na nich pomstę.

Dusza ludzka jest pochodnią Pańską, która doświadcza wszystkich skrytości wnętrznych.

Miłosierdzie i prawda króla strzegą, a stolica jego miłosierdziem wsparta bywa.

Ozdoba młodzieńców jest siła ich, a sędziwość poczciwością starców.

Złemu są lekarstwem siności ran, i razy przenikające do wnętrzności żywota jego.